F.A.Q

Zabieg podobnie jak kapsulotomia jest niebolesny, wykonywany ambulatoryjnie i polega na laserowej koagulacji zmienionej cukrzycowo siatkówki. Trwa zwykle kilkanaście minut. Laserokoagulację stosuje się najczęściej w celu ograniczenia lub zniesienia obrzęku siatkówki oraz jako zapobieganie proliferacjom siatkówkowym, hamując lub opóźniając w ten sposób pogarszanie się ostrości wzroku chorego. W większości przypadków zabieg powtarzany jest kilka razy.

Zaćmę wtórną leczy się najczęściej przy użyciu lasera Nd YAG, perforując centralną część zmętniałej tylnej torebki soczewki (tak zwana kapsulotomia). Zabieg wykonywany jest ambulatoryjnie, jest niebolesny i zwykle daje dobre efekty, poprawiając ostrość wzroku.

Zaćma wtórna pojawia się w różnym czasie po operacji zaćmy metodą usunięcia zewnątrz-torebkowego. Polega ona na wtórnym zmętnieniu tylnej torebki soczewki, co powoduje pogorszenie ostrości wzroku o różnym nasileniu. Tylna torebka celowo zostaje nieusunięta przez operatora, stanowiąc podporę dla sztucznej soczewki i odgradzając ją od ciała szklistego. Zaćma wtórna dotyczy ok. 20% operowanych tą metodą oczu.

Na zespół objawów ocznych w najczęściej występujących formach alergicznego zapalenia spojówek składają się ataki swędzenia, łzawienia, zaczerwienienia spojówek bez zaburzeń widzenia. Dochodzi do obrzęku i reakcji brodawkowej spojówki gałkowej i powiekowej, czasami dołącza się obrzęk powiek. Występują często w połączeniu z katarem siennym z towarzyszącymi napadami kichania, wodnistym wyciekiem z nosa, uczuciem jego blokady, upośledzeniem węchu.

Zespół suchego oka to zespół objawów wynikających z nieprawidłowego składu łez (zaburzenia jakościowe) lub/i ich niedostatecznego wydzielania (zaburzenia ilościowe). Powstałe w wyniku tych zaburzeń objawy wynikają z nieprawidłowego nawilżenia powierzchni oka, upośledzenia odżywienia rogówki oraz łączą się ze zwiększonym ryzykiem pojawienia się zakażeń oka. Zespół objawów suchego zapalenia rogówki i spojówek jest schorzeniem powszechnym. Według ostatnich danych prawie 20 % pacjentów zgłaszających się do lekarza okulisty cierpi na dolegliwości związane z suchym okiem. Odsetek ten rośnie znacznie u osób po 65 roku życia. Objawy suchego oka są różnorodne, niecharakterystyczne. Często zmienia się nasilenie dolegliwości w zależności od pory dnia, warunków atmosferycznych, otoczenia lub wykonywanej pracy. Najczęstszymi objawami zespołu suchego oka zgłaszanymi przez pacjentów są: uczucie ciała obcego, „piasek pod powiekami”, swędzenie, pieczenie, uczucie zmęczenia oczu, nadwrażliwość na światło, ból, uczucie suchości oka (rzadko!), lub nadmierne łzawienie (tzw. „płaczące suche oko”- częściej), przejściowe przymglenie widzenia.

„ Czerwone oko” jest częstym problemem, z jakim pacjenci zgłaszają się do gabinetu okulistycznego. Niekiedy pacjent lub jego otoczenie zauważa, że oko jest zaczerwienione i nie towarzyszą temu inne dolegliwości, częściej jednak występują objawy współistniejące, takie jak np. ból, uczucie ciała obcego, pieczenie, kłucie, łzawienie, wydzielina w worku spojówkowym, obniżenie ostrości wzroku i inne. Możliwych przyczyn stanu zwanego „czerwonym okiem” jest bardzo wiele. Aby dokładnie stwierdzić, na co cierpi dany pacjent, musimy przeprowadzić szczegółowy wywiad okulistyczny oraz dokładne badanie okulistyczne.

Do najczęstszych przyczyn występowania „czerwonego oka” należą: alergiczne zapalenie spojówek, infekcje bakteryjne lub wirusowe oka, zespół suchego oka, ciało obce rogówki lub w worku spojówkowym, uraz mechaniczny lub oparzenie chemiczne gałki ocznej, wynaczynienie krwi pod spojówkę, zapalenie rogówki, zapalenie tęczówki i ciała rzęskowego, ostry atak jaskry.

Zaćma, zwana także kataraktą, to najczęstsza patologia soczewki, polegająca na jej zmętnieniu. Obecnie najczęściej obserwujemy przymglenie soczewki związane z wiekiem, tzw. zaćmę starczą. Leczenie zaćmy:

• farmakologiczne; w początkowym okresie zmętnienia soczewki można stosować krople poprawiające metabolizm soczewki, ale należy pamiętać, że nie cofną one już istniejących zmian i nie zahamują całkowicie procesu mętnienia soczewki
• chirurgiczne; obecnie najczęściej stosowaną nowoczesną metodą usuwania zaćmy jest fakoemulsyfikacja.

Rozpoznanie tej choroby można postawić na podstawie dokładnego badania okulistycznego. W zależności od wieku i występowania dodatkowych czynników ryzyka, badania profilaktyczne należy przeprowadzać co 2 lata, co 1 rok, lub co pół roku. Na pełne badanie pozwalające okuliście rozpoznać lub wykluczyć jaskrę składają się:

• Pomiar ciśnienia wewnątrzgałkowego (tonometria). Przy podwyższonym ciśnieniu istnieje podejrzenie jaskry. Normalne ciśnienie jej nie wyklucza.
• Badanie dna oka (oftalmoskopia). Zmiana wyglądu tarczy nerwu wzrokowego stanowi podstawę rozpoznania jaskry.
• Badanie pola widzenia (perymetria). W przypadku istnienia charakterystycznych dla jaskry zmian w nerwie wzrokowym badanie to potwierdza rozpoznanie oraz określa stopień zaawansowania choroby.
• Badanie kąta przesączania (gonioskopia). Pozwala ono określić typ jaskry (z otwartym lub zamkniętym kątem, pierwotna lub wtórna).

Celem leczenia jaskry jest utrzymanie funkcji widzenia na możliwie najlepszym poziomie do końca życia chorego. Lecząc jaskrę, mamy możliwość wpływania tylko na ciśnienie panujące wewnątrz oka. Obniżając je należy brać pod uwagę sumę czynników uszkadzających. Im jest ich więcej i są poważniejsze- tym ciśnienie docelowe dla danego pacjenta powinno być niższe. Ciśnienie docelowe to takie, przy którym nie dochodzi do pogorszenia stanu nerwu wzrokowego i pola widzenia. W leczeniu jaskry stosuje się 3 grupy działań obniżających ciśnienie śródgałkowe:

• leki, najczęściej w postaci kropli stosowanych miejscowo
• zabiegi laserowe,
• zabiegi chirurgiczne.

Jaskra jest chorobą nerwu wzrokowego. Dochodzi do jego uszkodzenia na skutek podwyższonego ciśnienia śródgałkowego, ale także, gdy ciśnienie wewnątrz gałki ocznej jest „normalne” a istnieją inne przyczyny powodujące większą podatność nerwu wzrokowego na uszkodzenie.

• Wiek powyżej 40 lat (im bardziej zaawansowany wiek tym częstsze występowanie),
• Jaskra w najbliższej rodzinie (rodzice, rodzeństwo),
• Choroby układu krążenia m.in. niedociśnienie (niedokrwienie nerwu wzrokowego) lub nadciśnienie,
• Schorzenia uszkadzające naczynia krwionośne np. cukrzyca,
• Krótkowzroczność, szczególnie wysoka,
• Zaburzenia naczynioruchowe, takie jak migrena, a także zimne dłonie lub stopy,
• Przewlekły stres.

Najczęściej chory nie odczuwa bólu, nie ma też zauważalnych dla otoczenia objawów, takich jak np. zaczerwienienie oka. Najczęściej jaskra przebiega bezobjawowo, chory zauważa uszkodzenie dopiero, gdy nerw wzrokowy jest już praktycznie całkowicie uszkodzony.